Kumot
Steno Padilla
Salamat sa diyos na ‘di natutulog
sa pahiram niyang kumot.
Walong oras akong kinupkop,
hinele at inugoy-ugoy
sa duyan ng pagkalimot—
bingi sa kulog
ng damdamin at busog
sa indayog
ng gabing balot ng ungol.
Nakauulol.
Kubli ng kumot
ang ingay, ang hingal, ang pagod—
kayakap ang pawis sa likod
at kalaro ang malalagong buhok.
Itinuro ng kumot
kung paano mamaluktot
sa espasyo ng kamang paalon-alon.
Salamat sa diyos na ‘di natutulog,
walong oras tayong niyugyog.
Blanket
Thank the god who never sleeps
for the blanket he lent me.
For eight hours, he took care of me,
lulled and cradled me to sleep
in the cradle of forgetting––
deaf to the thunder
of feeling and full
with the rhythm
of the night wrapped in moans.
It drove me mad.
The blanket concealed
the noise, the panting, the tiredness––
embracing the sweat on the back
and playing with the thick hairs.
The blanket taught me
how to coil up
in the space of the undulating bed.
Thank god who never sleeps,
who shook us for eight hours.
